25. lipca św. Jakuba Apostoła

Wiadomo, że aż 50 świętych i błogosławionych nosiło to imię, a aż dwóch z nich było Apostołami. W celu ich odróżnienia nazywa się ich: Starszy i Młodszy oraz Większy i Mniejszy. Przydomki te wprowadził św. Marek i prawdopodobnie nie kierował się ich wiekiem, a pierwszeństwem dołączenia do grona uczniów Jezusa. Oto historia życia i śmierci św. Jakuba Większego.

Samo imię Jakub pochodzi z języka hebrajskiego i znaczy „ten, którego Bóg ochrania”. Inne tłumaczenie mówi, że imię to pochodzi od hebrajskiego słowa „skeb”, co znaczy „pięta”. Księga Rodzaju tłumaczy bowiem, że kiedy Jakub, wnuk Abrahama przychodził na świat, trzymał za piętę swojego brata bliźniaka – Ezawa.

Pochodzenie św. Jakuba

Wiadomo, że św. Jakub Starszy był synem Zebedeusza i bratem św. Jana Apostoła. Zajmowali się oni rybactwem i zamieszkiwali okolice jeziora Tyberiadzkiego. Niestety ewangelia nie wskazuje dokładnej miejscowości ich zamieszkania. Można jedynie domyślać się, że zamieszkiwali Betsaide, tak jak św. Piotr, Andrzej i Filip, ponieważ wszyscy uczestniczyli we wspólnych połowach. W ewangelii św. Mateusza podawana jest informacja, że Jan i Jakub byli wspólnikami Szymona Piotra. Wiadomo, że matką św. Jana i Jakuba była Salome, która w późniejszych latach swojego życia wiernie towarzyszyła Jezusowi w trakcie jego wędrówek. Niektórzy sugerują nawet, że św. Jakub był spokrewniony z samym Jezusem, jednak nie istnieją na to żadne dowody.

Jezus powołał św. Jakuba do grona swych uczniów nad rzeką Jordan w trakcie połowu ryb: „Gdy (Jezus) przechodził obok jeziora Galilejskiego ujrzał dwóch braci – Szymona zwanego Piotrem i brata jego Andrzeja, jak zarzucali sieć w jezioro i rzekł do nich: «Pójdźcie za Mną, a uczynię was rybakami ludzi». Oni natychmiast zostawili sieci i poszli za Nim. A gdy poszedł stamtąd dalej, ujrzał innych braci: Jakuba syna Zebedeusza i brata jego Jana, jak z ojcem swym Zebedeuszem naprawiali w łodzi swe sieci. Ich też powołał. A oni natychmiast zostawili łódź i ojca, i poszli za Nim” (Mt 4,21-22).

Św. Jakub był jednym z bardziej uznanych apostołów. W ewangelii św. Mateusza i Łukasza jest on stawiany na trzecim miejscu zaraz po św. Piotrze i Andrzeju, a św. Marek stawia go wręcz na drugim miejscu zaraz po św. Piotrze. Również Jezus wyróżnił św. Jakuba jako jednego z trzech najbardziej zaufanych apostołów, którzy byli świadkami wskrzeszenia córki Jaira, Przemienienia Pańskiego oraz cierpienia w Ogrójcu.

Pierwszy męczennik wśród Apostołów

Św. Jakub był przywódcą Kościoła w Jerozolimie, gdzie panował Herod Agryppa, który był wnukiem Heroda Wielkiego. Chciał on koniecznie udowodnić żydom, że płynie w nim krew tego narodu. Dlatego też wiernie przestrzegał prawa Mojżesza i podjął się opieki nad świątyniom w Jerozolimie. Z tych powodów Żydzi darzyli Heroda wielkim szacunkiem i liczyli się z jego zdaniem.

Sympatia ta została wykorzystana przez kapłanów i starszych, którzy nakłonili Heroda Agryppa I do prześladowania chrześcijan. Postanowiono całą tę walkę rozpocząć od stracenia przywódców Kościoła.

Św. Łukasz apostoł pisze: „W tym samym czasie Herod zaczął prześladować niektórych członków Kościoła. Ściął mieczem Jakuba, brata Jana…” (Dz 12,1-2). Jakub został stracony bez wyroku sądowego, co jest zadziwiające. Herod zapewne chciał uniknąć wydarzeń towarzyszących przy śmierci Jezusa i postanowił ściąć św. Jakuba w celi.

Pierwszym historykiem kościoła był Biskup Euzebiusz, napisał on, że przed ścięciem św. Jakub ucałował kata, który się tak bardzo tym przejął, że sam wyznał Chrystusa i w tym samym czasie poniósł za to karę śmierci. Po straceniu św. Jakuba natychmiast kazano pojmać św. Piotra.

Grób św. Jakuba w Santiago de Compostela

W VII wieku Arabowie przejęli panowanie nad Jerozolimą, z  tego powodu obawiano się zniszczenia grobu św. Jakuba i sprowadzono jego szczątki do Santiago de Compostela. Od XI wieku  mieści się tam stolica arcybiskupstwa. W 1211 roku konsekrowano tamtejszą katedrę, w której umieszczono relikwie apostoła.  W Santiago założono również zakon rycerski św. Jakuba w celu obrony wiary i kraju przed Arabami.

Św. Jakub jest głównym patronem Hiszpanii, a jego grób w okresie średniowiecza był trzecim najpopularniejszym celem pielgrzymek, zaraz po Ziemi Świętej i Rzymie. W obecnych czasach, co roku miasto jest odwiedzane przez tysiące pielgrzymów, a grób św. Jakuba należy do największych sanktuariów duchowych na świecie.

Co ciekawe, pomimo upływu tysiąca lat, pielgrzymki do grobu apostoła trwają! Z roku na rok, coraz więcej pielgrzymów z całego świata przybywa do Hiszpanii lub Portugalii, aby przejść jeden z najpopularniejszych szlaków – Francuski, Portugalski, Północny i Pierwotny. To niesamowite doznanie, pełne przeżyć duchowych i kulturalnych. 
 
źródło: https://www.szlakjakuba.com/sw-jakub-starszy/